NIK o rehabilitacji leczniczej – Najwyższa Izba Kontroli oceniła działania państwa w zakresie finansowania i organizacji rehabilitacji w Polsce

Najwyższa Izba Kontroli opublikowała raport dotyczący stanu rehabilitacji leczniczej w Polsce. Poniżej link do jego treści na oficjalnej stronie NIK.

Jak wynika z linkowanego artykułu – nie są znane dokładne dane, na temat liczby fizjoterapeutów w Polsce, ale – zdaniem autorów – moze ich być ok 40 tys., a to – znowu – zdaniem autorów – stosunkowo dużo. Ocena liczby została podana w kontekście potrzeby stworzenia ustawy o zawodzie fizjoterapeuty. Moim zdaniem potrzebnej. Pojawia się jednak pytanie: czy ok. 40 tys fizjoterapeutów na ok. 38,5 miliona Polaków to faktycznie „stosunkowo” dużo? Moim zdaniem – nie.
Dodatkowo, nawet przy obecnej liczbie fizjoterapeutów ciągle zbyt mało jest etatów dla fizjoterapeutów w szpitalach. Na pracę, czytaj trening z pacjentem, czytaj: rehabilitację – NFZ przewiduje skandalicznie mało czasu. Szpitalowi łatwiej jest pozyskać i wydać pieniądze na sprzęt wartości kilku rocznych etatów fizjoterapeuty, niż opłacić etat jednego fizjoterapeuty.
A przecież ta praca właśnie jest najbardziej wartościowa, najbardziej skuteczna, przynosząca najlepsze efekty usprawnienia i najbardziej potrzebna nam – pacjentom..

A oto link do wzmiankowanego artykułu:

NIK o rehabilitacji leczniczej – Najwyższa Izba Kontroli.

Niezdolność do pracy według przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Niezdolność do pracy – definicja

Niezdolność do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa o emeryturach i rentach z FUS) oznacza 1. całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zarobkowej, 2. jeżeli utrata tej zdolności nastąpiła z powodu naruszenia sprawności organizmu i 3. nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Uwaga
Zachowanie  zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.

Możliwość wykonywania pracy zarobkowej w formie telepracy, albo na stanowisku pracy przystosowanym do charakteru niepełnosprawności zatrudnionej osoby nie jest zatem jednoznaczne z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i nie koliduje z orzeczeniem niezdolności do pracy, uprawniającym do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

Niezdolność do pracy może być całkowita lub częściowa.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która – przy zachowaniu zastrzeżeń, dotyczących przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej – utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która – przy zachowaniu zastrzeżeń, dotyczących przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej – w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Obok orzeczenia niezdolności do pracy lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeka także w przedmiocie zdolności do samodzielnej egzystencji.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji.

Orzeczenie o niezdolności do pracy.

Orzeczenie o niezdolności do pracy wystawia lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W orzeczeniu lekarz orzecznik dokonuje oceny niezdolności do pracy, jej stopnia, a także ustala:
1. datę powstania niezdolności do pracy,
2. trwałość lub przewidywany okres niezdolności do pracy,
3. trwałość lub przewidywany okres niezdolności do samodzielnej egzystencji,
4. związek przyczynowy niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,
5. celowość przekwalifikowania zawodowego .

Co do zasady niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat.
W sytuacji, gdy według wiedzy medycznej nie ma możliwości odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się
1. stopień naruszenia sprawności organizmu,
2. możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,
3. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy,
4. celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do pracy stanowi podstawę do wydania decyzji m.in. w sprawie renty z tytułu niezdolności do pracy.

Odwołanie się od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS

Osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika. Sprzeciw można złożyć w ciągu 14 dni od doręczenia orzeczenia. Sprzeciw kieruje się do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem właściwej miejscowo – ze względu na miejsce zamieszkania skarżącego – jednostki organizacyjnej ZUS.

Od orzeczenia może się także odwoływać ZUS. W takim wypadku Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może w ciągu 14 dni od dnia wydania orzeczenia zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia. Zarzut także rozpatruje komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. O zgłoszeniu zarzutu wadliwości orzeczenia właściwa jednostka organizacyjna ZUS niezwłocznie zawiadamia osobę zainteresowaną.

Szczegółowe zasady i tryb orzekania o niezdolności do pracy reguluje Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy.

Zobacz też wpisy:
Czy na rencie można pracować?
Czy na rencie można pracować? c.d.
Niezdolność do pracy – co to znaczy

 

Zatrudnienie osób niepełnosprawnych w Afganistanie

Dziś chcę podzielić się przemyśleniami i doświadczeniem innego człowieka.

W załączonym filmie o polskim tytule „Alberto Cairo: wrak człowieka – nigdy więcej”, Albert Cairo, fizjoterapeuta, członek misji pokojowej podczas wojny w Afganistanie,dzieli się swoimi wspomnieniami.

Opowiada nie tyle o sobie, co o ludziach, którym miał pomagać. O strachu przed bombami, o odpowiedzialności za powierzony mu personel medyczny, o lęku o własne życie, o tym, jak brakowało protez i jak wspólnie z osobami niepełnosprawnymi stworzył zakład produkujący m.in. protezy.

Dał ludziom to, czego potrzebowali najbardziej: protezy, a więc namiastkę sprawności, zatrudnienie – środki do życia, ale przede wszystkim – godność.

To podkreślił w pięknych słowach: „Godność nie może czekać.” Nie można czekać z działaniem na koniec wojny, na wzrost PKB i poprawę gospodarki państwa. Trzeba działać teraz, już.

Polecam to niesamowite świadectwo fizjoterapeuty: o przywróceniu godności człowiekowi, o priorytetach, nadziei i życiu codziennym.. praca, szkoła, niepełnosprawność, działanie – zdawałoby się – wbrew rozsądkowi i .. wspaniałe efekty:)

Ponieważ nie udało mi się wkleić filmu – polecam poniższy link:

 http://on.ted.com/Cairo

Wypowiedź jest w jezyku angielskim, można jednak wybrać opcję wyświetlania polskiego tekstu na ekranie.

Zachęcam – warto:).

O blogu

Niepełnosprawność ma różne wymiary. Ktoś kiedyś napisał, że nie ma bardziej zróżnicowanej wewnętrznie grupy niż grupa osób niepełnosprawnych.

Zgadzam się z tym twierdzeniem.
Mimo to, patrząc na osoby z niepełnosprawnością, zauważam łączący dużą część tej grupy, ważny wspólny element.

Stwierdzenie niepełnosprawności przez wyznaczone przepisami organy i określenie, czy badana osoba jest i w jakim zakresie zdolna lub niezdolna do pracy – to łączy każdego z nas.

Jednocześnie zauważyłam, że – zarówno w środowisku osób z niepełnosprawnością, jak i tzw. osób zdrowych – narosło wiele mitów, dotyczących możliwości podjęcia zatrudnienia przez osoby z niepełnosprawnością.

Mitów, które powodują lęk, przed podejmowaniem aktywności zawodowej – z obawy, że spowoduje to utratę ewentualnych świadczeń.

Mitów, które budzą niechęć do osób podejmujących taką aktywność. Czasami wręcz oskarżeń, że zabierają miejsca pracy osobom sprawnym, osiągają w związku z tym jakieś dochody i „jakim prawem” jeszcze pobierają rentę..

Aby od razu wyjaśnić – osoby ze stwierdzoną niezdolnością do pracy mają prawo podejmować zatrudnienie. Co więcej – względy zdrowotne i potrzeba uzyskania środków utrzymania często nie pozostawiają innego wyboru.

Jak jednak dotrzeć do wszystkich i pozbawić ich obaw – pomyślałam, że ten blog może być dodatkowym źródłem informacji, dodatkowym źródłem wiedzy. Jeśli okaże się przydatny – to dobrze:).